حجاب های دیدار با امام زمان (عج)
وبلاگ "بی قرار منجی" نوشت:
بزرگی
که عمری را در اظهار ارادت به محضر مبارک امام زمان (عج) طی کرده بود، در
یکی از جلسات هفتگی شان به داستان مردی صابون فروش اشاره فرمودند که به این
قرار است ...
«بسم الله الرحمن الرحیم»
برخی فکر می کنند تا توسل و نامی از حضرت ولی عصر (عج) می برند می بایست به صورت حتمی و قطعی به خواسته خود برسند به ویژه بعضی افراد که درخواست شان ملاقات و دیدار با آن مولای غائب از انظار است. بزرگی که عمری را در اظهار ارادت به محضر مبارک امام زمان (عج) طی کرده بود، در یکی از جلسات هفتگی شان در این خصوص به داستان مردی صابون فروش اشاره فرمودند که به این قرار است:
مرد
صالح و خیری در «بصره» عطاری می کرد، روزی در مغازه نشسته بود که دو نفر
برای خرید سدر و کافور به در دکان او می آیند . از گفتار و سیمای آنان چنین
دریافت که اهل بصره نیستند و از شخصیت های بزرگوار می باشند. از حال و
دیار آنان پرسید ، آنها کتمان نمودند. هرچه اصرار می کند، آنان از پاسخ
دادن طفره می روند. سرانجام آن دو نفر را قسم به حضرت رسول صلی الله علیه
می دهد که خود را معرفی کنند . آنان می گویند:«ما از ملازمان و چاکران
درگاه مبارک حضرت ولی عصر حجت ابن الحسن العسکری علیه السلام هستیم، شخصی
از نوکران آن درگاه با عظمت از دنیا رفته است ، صاحب آن ناحیه مقدسه ما را
مأمور کرد که از تو سدر و کافور خریداری کنیم.»
عطار
می گوید: فهمیدم که آنها از یاران آن حضرت هستند، بی اختیار به دست و پای
ایشان افتادم و تضرع و زاری کردم که حتماً باید مرا به آن حضرت برسانید.
یارن حضرت ، مشرف شدن به حضور آن سرور را منوط به اجاره ی آقا دانستند.
عطار
می گوید: مرا به نزدیک آن جناب ببرید، اگر اجازه داد زهی سعادت و گرنه که
هیچ؟! آنان از اقدام به این کار خودداری می کنند، ولی چون می بینند او با
کمال پافشاری دست بردار نیست، درخواست او را اجابت می کنند.
خود
عطار می گوید: بسیار خوشحال شدم . با شتاب تمام سدر و کافور را به آنها
داده ، در مغازه را بستم و به دنبال آنها روانه شدم تا به ساحل دریای عمان
رسیدیم.
آن دو نفر بدون احتیاج به کشتی روی آب روانه شدند. من ترسیدم که غرق شوم ، ایستادم. آنان متوجه من شدند و گفتند:« مترس! خدا را به حضرت حجت علیه السلام قسم بده، و رهسپار شو!» من چنین کردم و بر روی آب، مانند زمین خشک به دنبال آنها راه افتادم.
در
وسط های دریا بودیم، دیدم ابرها پشت سر هم در آمده و هوا صورت بارانی گرفت
و شروع به باریدن کرد، اتفاقاً من در همان روز صابون پخته بودم و بر پشت
بام مغازه گذاشته بودم تا به وسیله تابش آفتاب خشک شوند، همین که باران را
دیدم به خیال صابون ها افتادم و پریشان خاطر شدم ، به محض این خیال مادی ،
ناگهان پاهایم در آب فرو رفت ، به دست و پا و تضرع افتادم، آن دو نفر به من
توجه کرده و عجز و ذلت مرا مشاهده نمودند، بی درنگ به عقب برگشته ، دست
مرا گرفتند و از آب بیرون کشیدند.
گفتند:
این پیشامد، اثر آن خاطره صابون بود؛ بار دیگر خدا را به حضرت حجت علیه
السلام قسم بده، تا تو را در آب حفظ کند! من نیز استغاثه نموده و چنین کردم
مثل بار اول، روی آب با آنان رهسپار شدم . وقتی که به ساحل دریا رسیدیم ،
خیمه و چادری را دیدم که همانند «شجره طور سینا» از آن ساطع و آن فضا را
روشن کرده بود.
همراهان
گفتند:«تمام مقصود تو در میان این پرده است.» با هم به راه خود ادامه
دادیم تا نزدیک چادر رسیدیم . یکی از همراهان ، پیش تر رفت تا برای من
اجازه ورود بگیرد. چادر را خوب می دیدم و سخن آن بزرگوار را می شنیدم ولی
وجود نازنینش را نمی دیدم. آن شخص درباره مشرف شدن من به حضور مبارکش اجازه
خواست.
آن جناب فرمود:«ردوه فانه رجل صابونی؛ به او اجازه ندهید و او را رد کنید ، ریرا او مردی صابون دوست و مادی است.»
یعنی او هنوز دل را از تعلقات دنیای دنی خالی نکرده ، و لیاقت حضور در این
درگاه را ندارد عطار می گوید: چون چنین شنیدم ، ناامید برگشتم و دندان طمع
از دیار آن والا گهر کشیدم و دانستم که وقتی ممکن است به زیارت آن جناب
برسم که دلم از آلودگی زدوده و صاف گردد.
